GÜNEŞE SELAM SÖYLE...

[sevda]

Hani o çok sevdiğin kırmızı ceketim var üzerimde..
Ellerime bulaştırdığım aşk, dikenlerini batırırken yüreğime,
Yalnızlık yaklaştıkça
ardı sıra büyüyorsun içimde..

ve ben seni diliyorum yine en içimden, en kocamanınca..

Gel diyorum..
Pişmanım işte..
Gel sen öğret bana aşkı..
ne olur ki?!?

Gözlerimin görebileceği,
Ellerimin hissedebileceği,
Kalbimin sesini duyabileceği kadar vaktim varken henüz;

Gel diye diliyorum !!....
gel..

ne olur ki?!?

Bir tek kez sarılmanı..
Bir tek kez...
Koca şehirde acaba bu mudur diye aradığım kokunu duymak istemiştim oysa..
sadece buydu istediğim..

ne olurdu ki allahım??

Bak akşam oldu/olmak üzere..

Üzerimde hala kırmızı, ama hafif ıslakça sol üst cebi,
öylece duruyor ceketim..

Üstelik gözlerim kırmızı..
Şehir kırmızı..
anladım silmeyeceksin..
anladım gelmeyeceksin..
anladım gitmişsin..

usulca kalkıyorum oturduğum banktan,
ceketimi bırakıyorum sana..
-gerçi birazca ağardı rengi kusura bakma-
ama,
hani beni sevemedin ya,
olur da sabahlara kadar
bir tahta iskemle üzerinde
beklediğin bir başka aşk olursa hayatında,
üşütme istedim aklımca...

seni düşündüğüm için..

Kapattım gözlerimi..
Şehir karanlık artık..
seni uğurluyorum martıların kanat sesinde..
izmir sıvazlıyor sırtımı gerçi ama..
Titriyor içim,
için için..
Ve
dilimde tövbeler,
-bir daha seni beklemeyeceğime dair bu iskelede-

Ardımda,

her sabah bir umutla (!)
EN DERİN SARISINDA
SENİ DİLEDİĞİM O GÜNEŞEEE!
SENİ GETİRMEYEN O GÜNEŞE!!!
o güneşe var ya !!!,
bir selam çakıyorum yıldızlarla!!
gittim ben..
yittim hayatından..

hoşçakal...