Sevgılı Annecıgım...

[laracroftt]

Sevgili Anneciğim,
Ne garip; yeni yeni farkediyorum ki,
çocukları anne olunca çocuklaşıyor
anneler... Ve insan, zamanın nasıl insafsız bir
öğütücü olduğunu bu rol değişiminde
anlıyor. Eminim karnındaki ilk
tekmemden, hatta doktorların Bundan
sonra ağır kaldırmak yok müjdesinden
beridir iki kişilik yaşıyorsun yaşamı... Doğum odasında bir küçük el saçlarına
tutununca değişti herşey ve o el, o saçtan
hiç eksik olmasın istedin. Kimbilir kaç geceyi karyola başuçlarında
derin iç çekişler dinleyip hüzünlenerek
uykusuz geçirdin, kaç emzirme seansında
bitkin uyuyakaldın. O gün bugündür
hayatı, bir toprakla çiçeği kadar ortak
üretiyor, tüketiyoruz. Yolboyu, kusurlarını hiç görmedik
birbirimizin, yeteneklerimizi abarttık
karşılıklı; toz kondurmadık üzerimize, kol
kanat gerdik... Ben dünyanın en iyi
evladıydım, sense; tarihin en iyi annesi...
Her çığlıkta başucumda biteceğini bilmenin güveniyle büyüdüm. Her
derdimde benden çok dertleneceğini
bilmenin o bencil alışkanlığıyla ayakta
kaldım. Sevginle donandım... Ama sonra birden o korkunç çark devreye
girdi ve yaşamın acımasız kuralı işledi ; Büyüdüm... Senin kollarında sen den habersiz,
bambaşka bir ben çıktı ortaya. Bazen o
eski ben e hiç benzemeyen bir ben ... Çünkü farkettim ki, anlattığın masalların
yaşamda karşılığı yokmuş. Kızlar bir prens
umuduyla kurbağaları öpedursun,ben her
yalanda burnumu yokladım. Şaşırdım. Bostandaki lahanaların, ısırılmış
lahanaların ve benzeri pastoral ninnilerin
modasının geçtiğini gördüm sokakta... Söyleyemedim sana... Yaşamın
değiştiğini, eski tecrübelerin artık eskisi
kadar geçerli olmadığını anlatan kitapları
salonun ortasında açık bıraktım, açıp
okuyasın diye... Her kuşağın o vazgeçilmez ikilemi
depreşti yeniden; Devir de amma değişti
diye yakınırken sen; ben ilginle
boğulduğumdan dertlendim. Bir yerim
yaralandığında Anam görürse ne kadar
üzülür diye gizlemeye çalışmak küçük bir çocuk için nasıl bir yüktür bilir misin?
Acından çok onda yaratacağın acı, acıtır
canını... Oysa ne çok acılar paylaştık seninle...Ve
ne çok sevinçler yaşadık beraber...Nasıl
dar günlerde yardıma koşup, kaç
şenliğine ortak olduk birbirimizin? Lakin artık kafesten uçma vaktiydi.
Danaların girdiği bostan da ayakta
kalabilmenin yolu, tek başına kanat
çırpmayı öğrenmekten geçiyordu. Yargıladık birbirimizi bir
dönem...Sorguladık... Sen bana eş dost
çocuklarını örnek gösterdikçe, ben seni eş
dost ebeveynleriyle kıyaslar oldum. Sen
her sohbete Bizim çocukluğumuzda...
diye başladıkça ben, değişen takvim yapraklarını koydum önüne... Nasıl da zalim bir çark bu değil mi?
Doğuyor, doğuruyor ve günün birinde
yuvadan uçacağını bile bile koca bir ömrü
karşılıksız veriyorsun... Ve hayat birden ıssız bir adaya
dönüşüveriyor. Sonrası kâh bir kapı zili
beklentisi, kâh bir mektup, kâh bir
telefon sesi... Gizliden gizliye özlenen bir
torun müjdesi... Fotoğraflar sarardıkça
solan bir yaşam ve uzaklaştıkça yakınlaştığımız bir mazinin geri dönmez
anıları... Yazılarla konuştuk öyle
zamanlarda...Bakışlarla anlaştık. Ağlaştık
birbirimizden gizleyerek acılarımızı... Bir
mimikle özleştik, bir gülüşle kavuştuk.
Ben büyürken seni de büyüttüm. Şimdi çok daha iyi anlıyoruz birbirimizi...
Çünkü küçücük bir el saçlarımı kavrıyor
geceleri... Karyola başlarında uykusuz
geceler geçiriyorum. Pastoral ninnilerle
büyütüyoruz oğlumu; yalancı çocukların
burunları uzuyor masallarda, öpülen kurbağalar prens oluyor. Ve yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin
geçersizleştiğini anlatan kitapları
kaldırıyoruz salondan gizli gizli... O
korkunç çark, acımasız bir hızla dönmeye
devam ediyor. Zaman, öğütüyor
kuşakları... İnsan ancak mahrum kalınca anlıyor sevginin değerini...Bense
sevginden mahrum kalmaya fazla
dayanamayacağımı biliyorum. O yüzden sana upuzun bir ömür diliyorum...

[serserim]

ÇOK GÜZEL PAYLAŞIM CANIM ÇOK DUYGULANDIRDI BENİ  SAĞOL

[HASRET!M S@N@]