şiddet uyguluyan çocular

[iyikivarsiniz]

slm arkadaşlar benim 8 yaşında 2 yaşında ve bide 8 aylık bebeyim var.8 yaşında oan ve 2 yaşında olan çok asabi ve sürekli şiddet ugguluyorlar  .bunlara dur demenin bi yolu varmı.böyle bi sorun yaşıyan varsa ve bunun önüne geçe bildiyse benimle paylaşırsa sevinirim.tşklr.

[мiŁenα.]

Canım kesinlikle pedogologa göürmen lazım...2 YAŞINDAKİ YAŞ SENDROMU GEÇİRİYOR OLABİLİR .8 YAŞINDAKİ KISKANÇLIĞINDAN EN BASİTİ TVDE İZLEDİĞİ ÇİZGİ FİLMDEN BİLE ETKİLENİYOR OLABİLİR.

Bence kesinlikle götürmelisin

[< ESLAL >]

slm canım Allah bağışlasın yavrularını

bencede biran önce bi hal çaresine bak tatlım ayşeninde dediği gibi bi pedagoga götür

yıllar önce karşı komşumuz vardı aynen dediğin gibi 3 kardeşlerdi en büyük erkek diğerleri kız ama 3 numara onlardan çok küçüktü ailenin tüm ilgisi küçük bebişteydi ve erkek çok asabiydi her fırsatta kardeşini döverdi kedi köpek gibiydiler,büyüyünce serkan melek gibi b erkek oldu orası ayrı ama kardeşi serpilde 3 yıl önce evlendi hamileliği sırasında böbreklerinden birinin çalışmadığı ortaya çıktı ve doktorlar küçükken aldığı bi darbeden kaynaklandığını bi trafik kazasımı geçirdiğini sormuş  serpilde dior hee kamyon serkan çarptı 

Allah korusun olmayacak bi yerine vurur görmezsinizde sonra çok üzülürsünüz

[__nil__]

canım evet 2 yaş çocuklarında görülen negativizm yada 2 yaş sendromu dedğimiz bir durum  yaşıor olabilir...
2 YAŞ SENDROMU
Yaklaşık 18 ay civarı başlayıp, bazen 36–42 aylara kadar devam edebilen, özellikle ebeveynler açısından anlaşılması ve dayanılması zor bir dönem olarak kabul edilir. Bu dönemde çocuk sürekli olumsuz davranabilir, söylenenleri özellikle yapmak istemeyebilir ve kendi isteklerinin, ne olursa olsun kabul ettirmek konusunda oldukça dirençli olabilir. Bunun sebebi doğumdan itibaren kendini anneyle veya primer anlamda gereksinimlerini karşılayan kişiyle bir bütün olarak gören çocuğun, yaklaşık 1 yaşından itibaren kendini ayrı bir birey olarak algılaması ve bunu keşfetmesiyle beraber de çevresine kabul ettirmek konusundaki çabasıdır.

Bu dönem her çocukta aynı derecede zorlukları kapsamaz. Bu zorlukların derecesi, çocuğun mizacı ve kendisine yönelik davranışların tarzıyla farlılık gösterebilir.

Burada önemli olan, her şeyden önce bu dönemde çocuğun içinde bulunduğu durumu ebeveynlerinin anlamasıdır.

Bireyselliğini keşfetmiş çocuk kapasitelerini de sorgulamaya başlar, bu da sınırların zorlanması demektir. Bu bireysel gelişim adına çok güzel ve yararlı bir şeydir ancak korkutucudur. Özellikle de nerede durması gerektiğini bilmeyen çocuk için çok korkutucudur. Bu dönemde ebeveynler tarafından sınırların çok net ve kesin çizilmesi, çocuğun içinde bulunduğu ortama güven duymasını ve böylece daha etkin bir şekilde kendine olan güvenini geliştirmesini sağlar. Ancak bir taraftan da çocuğun keşif ihtiyacının da bu dönemde karşılanması, kendi kendine başarabileceği şeyler konusunda da (yemek yemek, bazı giysilerini giymek veya çıkarmak, ellerini yıkamak, bir yere tırmanmak vs.) fırsat verilmesi gerekir.

Sınırları zorlamak adına ne yaparsa yapsın, "hayır"lar konusunda ailenin net ve kararlı olması ilerde çok daha güvenli bir birey olmasını sağlar. Burada ailenin çocukla sürekli iletişim kurması, neleri yapıp yapamayacağı konusunda nedenlerin de açıklanarak kuralların konması ancak bunun yanında kendini ifade edebileceği eylemlerin de olabildiğince fırsat olarak sunulması çok önemlidir.