Messages

kızlar yorumlarınız için hepinize çoook tşk ederim.
geçicek inşallahda insan yaşarken geçeceğini tahmin edemiyor,hani sanki o günler bitmicek gibi geliyor.bu aralar eskiye göre çok çok iyiyim.kimisi hiç etkilenmiyor,kimide benim gibi kırkaltıya yakın oluyor
doktorum elif şafağın siyah süt adlı kitabını okusan yalnız olmadığını anlarsın demiştive bir dünyaca ünlü sanatçı ve yazardan bahseeti.bilmiyorum artık bebek haberi alınca duam allah benim yaşadıklarımı hiç kimseye yaşatmasın oluyorrr

öncelikle resimdeki sarı bıdık benim oğlum..
ben atlattım belki ama ah ah yazdıklarım onda biri deil.bebeğimi severken bir anda alın bunu kucağımdan diye çığlıklarla bağırıyordum.sonra pişman olup deli gibi ağlıyordum.sürekli onla güzel vakit geçirmeye çalıştım.hep tevekkül ettim.sürekli kuran okudum,onu resimler çektirdim,yürüyüşlere çıktım.sewvdim...internette araştırdım,tek yaşayan ben deilşim belki ama bukadar ağırını eminim yaşayan çok azdır.

bu hastalıkta piyangodan bana vurdu.aslında hemen hemen her kadın farklı şekilde yaşarmış.beni en ağırı buldu.oğlun büyüdükçe geçicek dedi doktor...dualara ve allaha sığındım.

çok saol canım,
inan çoook zordu.hormonların doğumdan sonra ani düşmesi buna neden olabiliyormuş..7 aydır kimseye söylemeyemden bu illetle yaşamak buda benim imtihanım diyorum.geçicek biliyorum,inanmak istiyorum.

merhaba arkadaşlar,
foruma çok uzun zamandır giremiyorum,bebeğim on aylık oldu.şimdi mışıl mışıl uyuyor.bende bir sigara yaktım ve yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim,bir nevi içimi dökmek olacak benimki.emin olunki burda anlatacaklarımı eşim ve doktorumla bile bukadar açık paylaşamadım.
bebeğim doğdu ve kucağımdaydı,herşey çokgüzel anne olmuştumburaya kadar herşey tamam.hastaneden eve geldik emzirme çabaları dikişler ilk 10 gün geçti.resmen oğluma aşığım öyle bir aşkki içimdeki kimsenin kucağına almasına bile tahammül edemiyorum,kıskanıyorum.
derken bir anda eşime ,anneme babama etrafımdaki herkesi kötü ve düşman gibi görmeye başladım.her söylenilen batar olmuştu.bebeğimi bırakıp markete bile gidemiyordum.eşimle sürekli tartışıyorduk.5 dakka bebeğimi alsalar ağlamaklı oluyordum.
3 ay böyle geçti.bir gece annemde kalıyordum,gece uyandım tuhaf bi an oldu,sanki ben ben değilim.kendime gelmekte zorlandım.bişeylerin ters gideceğini hissettim.ertesi gece evimde kalıyorum.gece saat 3 de bir uyandım nasıl ağladığımı size anlatamam.ve o an dünyam karardı,çünkü bebeğimi bir düşman gibü görüyordum.bunu yazması çok zor şuan ağlıyorum ama bebeğime karşı içimde tuhaf bir şekilde zarar vericem hissi oluştu.allahım geçmiyordu.sabah oldu aynı,akşam oldu aynı.oğlumu hem seviyorum tuhaf bir şekildede onu istemiyorum.aklım gidiyo ya ona bir şey yaparsam diye.insanın deliolması lazım bebeğine zarar vermesi için dimi? delirmek üzereydim,bir hafta böyle geçti artık dayanamadım eşimi aradım lütfen beni doktora götür durum bu dedim.o ağlıyo ben ağlıyorum....
ertesi gün hemen doktora gittik.en üüst derecede lohusa depresyonuna girmişim.neden beni bulmuştu.biricik yavruma olan sevgim sanki gerçek değildi.inanın o kadar zorki.önce psikologa gittik hemen beni psikiatriye gönderdi.hemen ilaç kullanmalısın dedi.anında başladım antidepresan kullanmaya.ama nevarki bir bıçak gibi kesilip gitmiyor u illet.
evimi beğenmiyordum,sevgisizdim herşeye karşı,kimseyei istemiyordum.sonra oğlumu hep bir yük olarak görüyordum....oysa ben ona baktıkça ağlıyordum...o benim küçük boncuk oğlum prensimdi...
ve daha bissürü şey..........
şimdi oğluşum 10 aylık oldu bu berbat ötesi düşünceler hafif hafif aklımdan beynimden gidiyor..inanın hiçbirşey deil birdaha bebek yapmak istemiyordum,ya tekrar yaşarsam diye.kimseye nasıl anlatırsın bebeğime zarar vermekten korkuyorum diye.
canlarım allah düşmanıma yaşatmasın.benim için lütfen dua edin.tamamen bitsin gitsin birdaha gelmesin.doktorumun dediğine göre 1 yıl içinde tamamen biticekmiş.ama öyle anlar yaşıyorumki dakikalar geçmiyor.
sizlerle paylaşmak istedim.çoook zor günlerdi.bundan sonra daha sık forumda olacağıom inşallahhh...
allaha emanet olun.iyi geceler hepinize........

kızlar hepinizden allah razı olsun,bambaşka bir duygu.şimdi uyuyor oğluşum.ve aynı ben:) gören diyo kendine benzetmek için çok uğraştınmı bukadar diye daha çok minik ama olsun...allah herkese nasip etsin.bakıp bakıp ağlıyorum,tarifi yok 3 saat uykuylayım günlerdir ama gerekirse uykusuzda yaşarım ömerim içinn

kızlar nasılsınız
canlar,ömerimi küçük prensimi 10martta kucağıma aldım.şimdi yanımda uyuyor oğlum allah isteyen herkese nasip etsin.ona bakıp bakıp ağlıyorum.doğum hikayemi fırsat bulunca yazacağım,martın sonunu bekleyemedi,erkenden geldi benim aşkımmmm

normal şartlarda mart sonu,inşallah bekler oğlum ama biz onu heran bekliyoruz

bende uyku kalmadı kızlar,sancım oluyor birde artık iyice tıkanıyorum

hayırlı bir şekilde gelsinlerde birde benim aşırı akıntım var

bel ağrısı mahvediyor insanı,ben sürekli çekiyorum birde ben çok kilo almadım ama kocaman bir karnım oldu..bebeğin kilosuda iyi.ondanmı bilmiyorum,geceleri yatmak benim için tam bir eziyet

kızlar benim sancılarım ayaklarıma ve belime vurdu,kasıklarımda çok sancım olmadı.2 gecedirde çok sancım oluyor,böyle az az gelsede doğumda bağırtmasa beni çok korkuyorum ya

evet canım şükürler olsun kilosu boyu çok iyi
tosun büyüttüm içerde,elimden geldiğinde iyi baktım,ama bizde birazda ırsi canım

canım geçen hafta 3 kikoydu ondan içimde rahat biraz

amin canım, herkesi bir avazda kolay bir şekilde kurtarsın rabbim.o yolda kimseyi bırakmasın