Show posts
merhaba arkadaşlar,
foruma çok uzun zamandır giremiyorum,bebeğim on aylık oldu.şimdi mışıl mışıl uyuyor.bende bir sigara yaktım ve yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim,bir nevi içimi dökmek olacak benimki.emin olunki burda anlatacaklarımı eşim ve doktorumla bile bukadar açık paylaşamadım.
bebeğim doğdu ve kucağımdaydı,herşey çokgüzel anne olmuştumburaya kadar herşey tamam.hastaneden eve geldik emzirme çabaları dikişler ilk 10 gün geçti.resmen oğluma aşığım öyle bir aşkki içimdeki kimsenin kucağına almasına bile tahammül edemiyorum,kıskanıyorum.
derken bir anda eşime ,anneme babama etrafımdaki herkesi kötü ve düşman gibi görmeye başladım.her söylenilen batar olmuştu.bebeğimi bırakıp markete bile gidemiyordum.eşimle sürekli tartışıyorduk.5 dakka bebeğimi alsalar ağlamaklı oluyordum.
3 ay böyle geçti.bir gece annemde kalıyordum,gece uyandım tuhaf bi an oldu,sanki ben ben değilim.kendime gelmekte zorlandım.bişeylerin ters gideceğini hissettim.ertesi gece evimde kalıyorum.gece saat 3 de bir uyandım nasıl ağladığımı size anlatamam.ve o an dünyam karardı,çünkü bebeğimi bir düşman gibü görüyordum.bunu yazması çok zor şuan ağlıyorum ama bebeğime karşı içimde tuhaf bir şekilde zarar vericem hissi oluştu.allahım geçmiyordu.sabah oldu aynı,akşam oldu aynı.oğlumu hem seviyorum tuhaf bir şekildede onu istemiyorum.aklım gidiyo ya ona bir şey yaparsam diye.insanın deliolması lazım bebeğine zarar vermesi için dimi? delirmek üzereydim,bir hafta böyle geçti artık dayanamadım eşimi aradım lütfen beni doktora götür durum bu dedim.o ağlıyo ben ağlıyorum....
ertesi gün hemen doktora gittik.en üüst derecede lohusa depresyonuna girmişim.neden beni bulmuştu.biricik yavruma olan sevgim sanki gerçek değildi.inanın o kadar zorki.önce psikologa gittik hemen beni psikiatriye gönderdi.hemen ilaç kullanmalısın dedi.anında başladım antidepresan kullanmaya.ama nevarki bir bıçak gibi kesilip gitmiyor u illet.
evimi beğenmiyordum,sevgisizdim herşeye karşı,kimseyei istemiyordum.sonra oğlumu hep bir yük olarak görüyordum....oysa ben ona baktıkça ağlıyordum...o benim küçük boncuk oğlum prensimdi...
ve daha bissürü şey..........
şimdi oğluşum 10 aylık oldu bu berbat ötesi düşünceler hafif hafif aklımdan beynimden gidiyor..inanın hiçbirşey deil birdaha bebek yapmak istemiyordum,ya tekrar yaşarsam diye.kimseye nasıl anlatırsın bebeğime zarar vermekten korkuyorum diye.
canlarım allah düşmanıma yaşatmasın.benim için lütfen dua edin.tamamen bitsin gitsin birdaha gelmesin.doktorumun dediğine göre 1 yıl içinde tamamen biticekmiş.ama öyle anlar yaşıyorumki dakikalar geçmiyor.
sizlerle paylaşmak istedim.çoook zor günlerdi.bundan sonra daha sık forumda olacağıom inşallahhh...
allaha emanet olun.iyi geceler hepinize........
foruma çok uzun zamandır giremiyorum,bebeğim on aylık oldu.şimdi mışıl mışıl uyuyor.bende bir sigara yaktım ve yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim,bir nevi içimi dökmek olacak benimki.emin olunki burda anlatacaklarımı eşim ve doktorumla bile bukadar açık paylaşamadım.
bebeğim doğdu ve kucağımdaydı,herşey çokgüzel anne olmuştumburaya kadar herşey tamam.hastaneden eve geldik emzirme çabaları dikişler ilk 10 gün geçti.resmen oğluma aşığım öyle bir aşkki içimdeki kimsenin kucağına almasına bile tahammül edemiyorum,kıskanıyorum.
derken bir anda eşime ,anneme babama etrafımdaki herkesi kötü ve düşman gibi görmeye başladım.her söylenilen batar olmuştu.bebeğimi bırakıp markete bile gidemiyordum.eşimle sürekli tartışıyorduk.5 dakka bebeğimi alsalar ağlamaklı oluyordum.
3 ay böyle geçti.bir gece annemde kalıyordum,gece uyandım tuhaf bi an oldu,sanki ben ben değilim.kendime gelmekte zorlandım.bişeylerin ters gideceğini hissettim.ertesi gece evimde kalıyorum.gece saat 3 de bir uyandım nasıl ağladığımı size anlatamam.ve o an dünyam karardı,çünkü bebeğimi bir düşman gibü görüyordum.bunu yazması çok zor şuan ağlıyorum ama bebeğime karşı içimde tuhaf bir şekilde zarar vericem hissi oluştu.allahım geçmiyordu.sabah oldu aynı,akşam oldu aynı.oğlumu hem seviyorum tuhaf bir şekildede onu istemiyorum.aklım gidiyo ya ona bir şey yaparsam diye.insanın deliolması lazım bebeğine zarar vermesi için dimi? delirmek üzereydim,bir hafta böyle geçti artık dayanamadım eşimi aradım lütfen beni doktora götür durum bu dedim.o ağlıyo ben ağlıyorum....
ertesi gün hemen doktora gittik.en üüst derecede lohusa depresyonuna girmişim.neden beni bulmuştu.biricik yavruma olan sevgim sanki gerçek değildi.inanın o kadar zorki.önce psikologa gittik hemen beni psikiatriye gönderdi.hemen ilaç kullanmalısın dedi.anında başladım antidepresan kullanmaya.ama nevarki bir bıçak gibi kesilip gitmiyor u illet.
evimi beğenmiyordum,sevgisizdim herşeye karşı,kimseyei istemiyordum.sonra oğlumu hep bir yük olarak görüyordum....oysa ben ona baktıkça ağlıyordum...o benim küçük boncuk oğlum prensimdi...
ve daha bissürü şey..........
şimdi oğluşum 10 aylık oldu bu berbat ötesi düşünceler hafif hafif aklımdan beynimden gidiyor..inanın hiçbirşey deil birdaha bebek yapmak istemiyordum,ya tekrar yaşarsam diye.kimseye nasıl anlatırsın bebeğime zarar vermekten korkuyorum diye.
canlarım allah düşmanıma yaşatmasın.benim için lütfen dua edin.tamamen bitsin gitsin birdaha gelmesin.doktorumun dediğine göre 1 yıl içinde tamamen biticekmiş.ama öyle anlar yaşıyorumki dakikalar geçmiyor.
sizlerle paylaşmak istedim.çoook zor günlerdi.bundan sonra daha sık forumda olacağıom inşallahhh...
allaha emanet olun.iyi geceler hepinize........
allah isteyen herkese nasip etsin.ona bakıp bakıp ağlıyorum.doğum hikayemi fırsat bulunca yazacağım,martın sonunu bekleyemedi,erkenden geldi benim aşkımmmm 
kilosu,boyu,19 haftalık bir bebeğe yakın dedi.eminmisin adet tarihinden diyo 
