Messages

Hayata dair hiç bir ünvan haz vermedi bana" Anne " olmak kadar...Ve tek doğumla iki bebek,iki emanet...Bebeklerim 6 aylık oldular bile.Öyle büyük bir mutluluk ki 6 aydır geriye kalan hiç bir olumsuzluğu umursamıyordum onlarla ilgili konular dışında. Ama şu aralar içimde öyle çok birikmişlik var ki...Ve ben yanımızda kalan annem aman hissedip üzülmesin, aman eşim birde bunları kafaya takmasın diye konuşamaz oldum.Zaten biraz fırsat bulup bişey  söyleyecek olsam anlayan yok. Belki burada dertlerimden anlayıp bir çözüm  yolu bulmama yardımcı olacaklarınız vardır. Sorun 1: En büyük derdim henüz yavrular 4,5 aylıkken çalışmaya başladım ve işyerinde huzursuz bir ortam mevcut bu banada yansıyor. Zaten maddi zorunluluklar yüzünden zorla ayrılıyorum bebeklerimle.Şimdilik öğlenleri geliyor olsamda yorgunluk ağır basıyor bu noktada 2.sorun başlıyor: Her zerresini düzenli tutmaktan keyif aldığım evim- mutfağım da sağolsun bana kıyamadığı için annemin düzeni hakim.Değiştirmek istesemde bedenim izin vermiyor.Sorun 3: Eşim iyi bir baba oldu ama artık iyi bir eş değil,nasıl denir ki çocuklarımla mutluyum ama mutsuz bir kadınım aslında. Evet işten geldiğinde bebişlerle vakit geçiriyor ve onlar uyuduğunda ne bir sohbet ne ilgi. Elinde ya telefon ya kumanda, yada horlama...Anlamaya çalışıyorum ama zaten kendimi iyi hissetmezken daha da kötü oluyorum. İşin özeti yarım günde ve öyle ortamda ne iyi bir iş kadını, çok küçükken yavruları bırakmak zorunda kaldığım için ne iyi bir anne,  vakitsizlikten etrafımda kimseler kalmadığı için ne iyi bir arkadaş,  annemi şehir dışından getirip babam ve kardeşimden ayırdığım için ne iyi bir evlat, doğum sonrası kendimi saldığım bakımsız gezdiğim güzelliğimi yitirdiğim yanı sıra evime olan hakimiyeti de kaybettiğim için ne iyi bir eşim.Evet gören mutlu bebeklerimden dolayı iyi bir anne olduğumu söylüyor ama biliyorum,hissediyorum değilim.Ve bu kadar başarısızlığı kaldıramıyor kendimi aynada tanıyamıyorum. En çok ihtiyaç duyduğum eşimin desteği belki...Oda yok,beni görmüyor bile...Öyle mutsuzum ki ne yapmalıyım.? Herkes mi yaşıyor bunları, artık böyle mi yoksa geçici mi? Bi kendimle barışsam yanıt arayacağım çok soru var kafamda...