BİR BABANIN ANNELERİ KISKANDIRACAK İTİRAFLARI...
"HAYALLER GERÇEK OLMAZ!"
Elime alıp göğsüme yatırdığım şey, topu topu 51 santimetreydi. "İşte" dedim, kendi kendime "Hayal ettiğin şey bu"... Kafasını göğsüme yaslayıp, kımıl kımıl kımıldıyordu. O sırada başka bir faaliyet göstermemişti. Hatta bir süre sonra uyuyunca, kımıldanmaları da sona erdi. "Yaşıyor mu hala?" diye nefesini kontrol etme ihtiyacı duymuştum. Kızım ilk kez göğsümde uyuyordu. Uzun süredir baba olmayı hayal eden bir erkek olarak, hayallerimin gerçek olduğunu hissetmiştim, hatta emindim.
İtiraf edeyim, sonraları zaman zaman "ben bunu mu hayal ettim be?" dediğim zamanlar da oldu. Örneğin, hayal ettiğim şeyin gazını çıkartması için benim yardımıma da ihtiyacı yoktu (hatta gazı bile yoktu) ... Günde 20 kere altının değişmesi de gerekmiyordu. Hayallerimde uykusuzluktan gözlerimin yanması, neden ağladığını bilmediğin bir yaratığın ciyak ciyak kulaklarımı parçalaması ve benim bu duruma çare bulamamam, gibi bir durum hayallerimin hiç bir köşesinde yer almıyordu.
Mendebur, karımı da elimden almıştı. Ne zaman kafamı çevirsem annesinin memesinde "Cokur cokur" emiyordu... Emmediği zamanlarda ise gazını çıkartmak veya altını değiştirtmek için benim kucağıma geliyordu. Benim görevlerim bittiğinde, tekrar annesinin kucağına geçip, emmeye kaldığı yerden devam ediyordu. Tam karımla baş başa kaldım dediğim anlarda içerden "Haydi hemşerim acıktım!" veya "Altıma yaptım, ilgilenen yok mu?" anlamına gelen ciyaklamalar geliyordu. Eşim de "Hooop!" yavrusunun yanına tabii ki...
Ben, güzel bir ilişki yaşayan karımı ve kızımı dışarıdan seyrediyordum sadece... Ha, bir de onların ayak işlerini görüyordum, biteviye...
Evet anlamıştım artık "yalnızdım"!.. Bu iki kadın birlik olmuş, bana hayatımın kaç bucak olduğunu mahalle mahalle gösteriyorlardı. Baba olmak ne zordu be... "Kurduğun hayale bak, manyak herif" demiştim bir keresinde kendi kendime.
Üstelik bu küçük düşman(!) için kaygılanıyordum da... Kaygılanmak da öyle böyle değildi. Günümün büyük zamanını, onun geleceğini düşünerek, büyüyünce karşılaşacağı badireleri atlatmasını kolaylaştırmak için, baba olarak neler yapmam gerektiğini düşünerek geçiyordu. Daha kızım 1 yaşında bile değildi ve benim onun geleceğine katkılar yapmam gerekiyordu.
Baba olmanın keyifli yanlarını keşfettiğimde daha da acıdım kendime ve tüm babalara... İlk söylediği kelimenin "Baba" olması şeklinde gereksiz zaferlerin keyifleri veya hayatta kimseye yapamayacağım on bin tane şebeklikten sonra aldığım zoraki bir gülümsemeyle duyulan haz mıydı babalığın keyifli yanları yoksa... Allahım!..
HAYALLERİM BU MUYDU YAHU?
Derken kızım iki yaşlarına geldi. Ben bir süredir, her akşam ona masal anlatıyordum. En sevdiği masallar da içinde prenses ve prens olan masallardı. Ve o daima prensesle özdeşleştiriyordu kendisini. Ve bir gün o prensin kim olacağına da karar verdi: Prens bendim...
Bir anda prens olmak insana "Ne oldum?" durumu yaşatıyordu. Kızım beni "Perens" diye çağırıyordu artık. "Baba" dediğinde garipsemeye başlamıştım. Bununla birlikte, o günlere kadar en büyük müttefiği olan eşim de bir anda "Kötü cadı" pozisyonuna geçiş yapmıştı bile... Eee, her masalda bir de kötü karakter olmalı değil mi?
"SENİ SEVİYORUM BABACIĞIM!"
Vay be, baba olmak keyifli bir hal almaya başlıyordu galiba...
Birden, değişimler hızlanmaya başladı. Ufak ufak konuşmaların benim monoloğumdan çıkıp, sohbet haline gelmesi... Vizyona giren filmlere bakarken (isterse o hafta 8 Oscarlı bir film vizyona girmiş olsun) eğer bir çizgi film yoksa, canımın sıkılması... Uçurtma uçurmanın veya piknik yapmanın aslında çok da güzel aktiviteler olduğunun hatırlanması... Beraberce giyilecek kıyafetlere karar vermeler... Traş olurken kızımın "köpük operatörü" olarak bana yardım etmesi ve daha sonrasında öpücükleriyle kalite kontrolü yapıp, "Burada kalmış, burası batıyor" şeklinde rapor vermesi vs.vs.vs...
Bu yazı giderek kızımla ilgili yaşadığım güzelliklere doğru kayıyor galiba... Eyvah!.. Şimdi yer sınırlamasının ne kadar da can sıkıcı bir şey olduğunu anladım. Bu kadar kısa bir yerde ben nasıl baba olmanın ne kadar keyifli, ne kadar yeri doldurulamaz, ne kadar da "ne kadar bir şey" olduğunu anlatabilirim...
Kızım şu anda dört yaşında. En az 7-8 aydır haftasonu sabahları elinde çorabı ve hırkasıyla odama gelip, beni uyandırıyor (güne güzel bir başlangıç)... Anneyi uyandırmamaya çalışarak salona geçiyoruz (parmak ucu modu)... O günkü kahvaltıda krep mi omlet mi yemek istediğini söylüyor (lezzet)... O yumurtaları kırıyor ve karıştırma işlerini hallediyor, ben de ateş gereken yerleri hallediyorum. Sofranın hazırlanması tamamen ortak (işbirliği)... Anneyi kaldırıp, hep beraber kahvaltımızı yapıyoruz (iyi koca ve iyi evlat)... Annenin yoğun çalışması gereken bir haftasonu ise toplanması gereken masayı anneye bırakıp dışarı çıkıyoruz (uyanıklık)... Güzel bir tiyatro veya film bulup izliyoruz (sanatsal aktivite)... Karnımız acıkmışsa bir "bolkepçe aşevi" bulup, karnımızı doyuruyoruz (tutumluluk)... Gündüzü bir şekilde sonlandırıp evimize geri geliyoruz (kürkçü dükkanı)... Deliler gibi oyun oynuyoruz (dinlenme)... Annenin yaptığı süper leziz makarnalar eşliğinde, güzel bir çocuk filmi izleyip, koltukta uzanıyoruz (miskinlik)... Kızımın uyku saati geldiğinde odasına geçiyoruz ve ona bir hikaye kitabı okuyorum (edebiyat)... Uyku modundan çıkıp tekrar azma moduna geçme denemelerine, baba olarak karşı koymaya çalışıyorum (otorite denemesi)... En sonunda onu öpüp iyi geceler diliyorum. Ve beni yanaklarımdan öpüp üç kelime söylüyor: "Seni seviyorum babacığım"...
Evet sahiden de hayaller gerçek olmuyormuş. Çünkü, ben böyle güzel bir şeyi hayal etmeye bile cüret edemezdim...
Canım çok hoşdu gerçektenn... ;)
SÜPER BİŞEYDİ CANIM. İNAN BİAN ZEYNEP VE ERKAN GELDİ GÖZÜMÜN ÖNÜNE. ONA O KADAR DÜŞKÜNKİ ANLATAMAM. ZEYNO BENİM KUMAM OLDU ZATEN BU ARALAR. ;D
:y25: ay çok duygulandım
valla biran bunları benim kocammı yazdı acaba diye düşünmeden edemedim :laughing7:
ama yaş itibariyle tutturamadık ;D
Armağan bizim kız da büyüdükçe vaziyet o yönde olacak sanırım
bizde anca oturup burda dertleşelim işte :D
HE GURBAN BİZ BURDA DERTLEŞELİM SENLE. ;D
gercekten ck guzel keyıfle okudugum bır yazıydı...emegıne saglık...anne ve baba olmak en guzel,en kutsal gorev bence...
GERCEKTEN COK BEGENDİM VE AGLADIM NAPİM YA DUYGUSALIM AMAN BU YAZSIYI ÖSGE GÖRMESİN AGLADIM DİE KISAR BANA AMA BUSEFER SEVİC VE KARMAKARIŞIK Bİ DUYGU MUTLU OLDUM :muzz:
gormezzz gormezzzzz emın ollllllllllllllll
bak yakalarım böleeeeeeeeeeeeeeeee işdeeeeeeeeeeeeeeeee :caca: :caca: :caca: :caca: :caca: :caca: :caca:
yok sna aglamak aglamıcaksın sen sevınctende olsaaaa
sadeceeeee bebısının haberını aldgnda aglaybılrsın ozmn ztn hakkınn mutluluktan ne yapcgnı bılemıcennn
ama smdıııııııı yokkkkkkk yasakkkkkkkkkkkkkk :director:
müthişş bi yazı çok duygulandım ama emin olun erkek çocuklarıda babaya düşkün oluyo gerçi benimki daha küçük ama şimdiden başladı babaya düşkünlüğümüz ama onların o halleri beni öyle çok duygulandırıyo ki ve çok mutlu ediyo :y25:
erkek cocuklar herzmn babaları ornek alırlarrr ama anneye dha baglı olurlarr
cunku babalar erkek cocuklarına karsı dha rht olurlar kızmakta bagırmakta yada en ufacık bı sorunda ama kız cocuklarına dha tutucu dha dıkkatlı dvranmaları grktgnı bıldıklrı ıcın erkek cocuklar oyuzden bnce babalarndan ck anneye baglı oluolar ama babayada asla laf getırmıyolar.
mesela kardesım babamın otobusunde calısıyo 1 aydır çalısmakta denmez gercı heraksm yıolr bırbırlerını kavga kavga :k06: ama bı laf soyledgmzde hemen arkalıgını alıo babamın.fakattt anneme anlattıklarını babamla haytta paylasmaz o dha farklı bırseyyyy
(kardesımden ornek verdım)
ben ztn kendımden hıc ornek vermeyımmm benn anneciyimmmm :love9:
cok güzeldi cok duygulandim.paylastigin icin tesekkür ederiz canim.
bu yaziyi HALUK BAYLAN yazmistir isim yazilmamis görunce yazarim dedim :flowers: alinti yapilirken isim yazillmamis kim bakiyorsa altina bu yaziyi yazarsa sevinirim :wave:
konuyu açan kışı uye degıl sanırım artık.
gelırse ekler :icon_thumright:
uye degilse ekleyemez artik :Dtesekkurler ;)
vayyyy be çok güzeldiii duygulandm valla inş.o günleri bizlerde yaşarız....
:sad1: :sad1:guzeldıııı yaa :icon_thumright: :icon_thumright:
çok hoştu yaaaa eşim ve oğlum geldi aklıma
çok düşkün oğluşuna babamız :aferin: :aferin: :aferin:
YEŞİLCİM BUNU BİZİMLE PAYLAŞTIĞIN İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM..
GERÇEKTEN ÇOK DUYGULANDIM...HARİKA..
EVLADIN KIZI-ERKEĞİ OLMAZ..GENELLİKLE DE ERKEK ÇOCUKLARI ANNEYE,
KIZ ÇOCUKLARI DA BABAYA DÜŞKÜN OLUYOR..
BURADAKİ KONU DA KIZ BABANIN KIZ EVLADINA DÜŞKÜNLÜĞÜ...
GERÇEKTEN DE ÖYLE DİYE DÜŞÜNÜYORUM..
BENDE BABAMA ÇOK DÜŞKÜNÜM.. ONA BİR ŞEY OLACAK DİYE AKLIM GİDİYOR..
AYNISI ANNEM İÇİNDE GEÇERLİ.. ALLAH ÖMÜRLÜ ETSİN ONLARI
BAŞIMIZDAN EKSİK ETMESİN..SEVGİLERİ SONSUZDUR..
AMA ANNEM BABAM HAKKINDA BİR ŞEY SÖYLEYECEK OLSA
NEDENSE DİNLERKEN ÜZÜLÜYORUM. BU DA ONA BİR ŞEY SÖYLENMESİNİ
İSTEMEMEMDEN KAYNAKLANIYOR..KIYAMIYORUM..
ÇOK FARKLI BİR BAĞIMIZ VAR ONUNLA..
BİZ 3 KARDEŞİZ AMA BABAM EN ÇOK BENİMLE PAYLAŞIR..
MADDİ VE MANEVİ BENİMLEDİR O..CANIM BABACIĞIM..
SENİ ÇOK SEVİYORUM.. :crybaby2:
Çok güzeldi, teşekkür ederim
valla çok güzelmiş bende ağlayarak okudum yeni kürtaj olmuş biri olarak çok duygulandım :crybaby2: :crybaby2:Allahtan hayırlısı
bende eşime okuttum bunu ve oda çok duygulandıı hep kızımız olsun istiyo bugun falım sakız almış ve aynen şu yazıyo falında MİNİ MİNİ ELLERİ AK PAK ,EV ÇOCUK SESİYLE DOLACAK,TAM BİRBUÇUK SENE SONRA PEK ŞİRİN BİR KIZIN OLUCAK ..
Tek kelimeyle mükemmel ..
her satırı çok güzel
Evet sahiden de hayaller gerçek olmuyormuş. Çünkü, ben böyle güzel bir şeyi hayal etmeye bile cüret edemezdim...
hele yukarıdaki harik
gerçekten insan hayal ettiğinden çok daha fazlasını yaşıyor
Alıntı yapılan: yeşil - 10 Ocak , 2008, 21:42:01
BİR BABANIN ANNELERİ KISKANDIRACAK İTİRAFLARI...
"HAYALLER GERÇEK OLMAZ!"
Elime alıp göğsüme yatırdığım şey, topu topu 51 santimetreydi. "İşte" dedim, kendi kendime "Hayal ettiğin şey bu"... Kafasını göğsüme yaslayıp, kımıl kımıl kımıldıyordu. O sırada başka bir faaliyet göstermemişti. Hatta bir süre sonra uyuyunca, kımıldanmaları da sona erdi. "Yaşıyor mu hala?" diye nefesini kontrol etme ihtiyacı duymuştum. Kızım ilk kez göğsümde uyuyordu. Uzun süredir baba olmayı hayal eden bir erkek olarak, hayallerimin gerçek olduğunu hissetmiştim, hatta emindim.
İtiraf edeyim, sonraları zaman zaman "ben bunu mu hayal ettim be?" dediğim zamanlar da oldu. Örneğin, hayal ettiğim şeyin gazını çıkartması için benim yardımıma da ihtiyacı yoktu (hatta gazı bile yoktu) ... Günde 20 kere altının değişmesi de gerekmiyordu. Hayallerimde uykusuzluktan gözlerimin yanması, neden ağladığını bilmediğin bir yaratığın ciyak ciyak kulaklarımı parçalaması ve benim bu duruma çare bulamamam, gibi bir durum hayallerimin hiç bir köşesinde yer almıyordu.
Mendebur, karımı da elimden almıştı. Ne zaman kafamı çevirsem annesinin memesinde "Cokur cokur" emiyordu... Emmediği zamanlarda ise gazını çıkartmak veya altını değiştirtmek için benim kucağıma geliyordu. Benim görevlerim bittiğinde, tekrar annesinin kucağına geçip, emmeye kaldığı yerden devam ediyordu. Tam karımla baş başa kaldım dediğim anlarda içerden "Haydi hemşerim acıktım!" veya "Altıma yaptım, ilgilenen yok mu?" anlamına gelen ciyaklamalar geliyordu. Eşim de "Hooop!" yavrusunun yanına tabii ki...
Ben, güzel bir ilişki yaşayan karımı ve kızımı dışarıdan seyrediyordum sadece... Ha, bir de onların ayak işlerini görüyordum, biteviye...
Evet anlamıştım artık "yalnızdım"!.. Bu iki kadın birlik olmuş, bana hayatımın kaç bucak olduğunu mahalle mahalle gösteriyorlardı. Baba olmak ne zordu be... "Kurduğun hayale bak, manyak herif" demiştim bir keresinde kendi kendime.
Üstelik bu küçük düşman(!) için kaygılanıyordum da... Kaygılanmak da öyle böyle değildi. Günümün büyük zamanını, onun geleceğini düşünerek, büyüyünce karşılaşacağı badireleri atlatmasını kolaylaştırmak için, baba olarak neler yapmam gerektiğini düşünerek geçiyordu. Daha kızım 1 yaşında bile değildi ve benim onun geleceğine katkılar yapmam gerekiyordu.
Baba olmanın keyifli yanlarını keşfettiğimde daha da acıdım kendime ve tüm babalara... İlk söylediği kelimenin "Baba" olması şeklinde gereksiz zaferlerin keyifleri veya hayatta kimseye yapamayacağım on bin tane şebeklikten sonra aldığım zoraki bir gülümsemeyle duyulan haz mıydı babalığın keyifli yanları yoksa... Allahım!..
HAYALLERİM BU MUYDU YAHU?
Derken kızım iki yaşlarına geldi. Ben bir süredir, her akşam ona masal anlatıyordum. En sevdiği masallar da içinde prenses ve prens olan masallardı. Ve o daima prensesle özdeşleştiriyordu kendisini. Ve bir gün o prensin kim olacağına da karar verdi: Prens bendim...
Bir anda prens olmak insana "Ne oldum?" durumu yaşatıyordu. Kızım beni "Perens" diye çağırıyordu artık. "Baba" dediğinde garipsemeye başlamıştım. Bununla birlikte, o günlere kadar en büyük müttefiği olan eşim de bir anda "Kötü cadı" pozisyonuna geçiş yapmıştı bile... Eee, her masalda bir de kötü karakter olmalı değil mi?
"SENİ SEVİYORUM BABACIĞIM!"
Vay be, baba olmak keyifli bir hal almaya başlıyordu galiba...
Birden, değişimler hızlanmaya başladı. Ufak ufak konuşmaların benim monoloğumdan çıkıp, sohbet haline gelmesi... Vizyona giren filmlere bakarken (isterse o hafta 8 Oscarlı bir film vizyona girmiş olsun) eğer bir çizgi film yoksa, canımın sıkılması... Uçurtma uçurmanın veya piknik yapmanın aslında çok da güzel aktiviteler olduğunun hatırlanması... Beraberce giyilecek kıyafetlere karar vermeler... Traş olurken kızımın "köpük operatörü" olarak bana yardım etmesi ve daha sonrasında öpücükleriyle kalite kontrolü yapıp, "Burada kalmış, burası batıyor" şeklinde rapor vermesi vs.vs.vs...
Bu yazı giderek kızımla ilgili yaşadığım güzelliklere doğru kayıyor galiba... Eyvah!.. Şimdi yer sınırlamasının ne kadar da can sıkıcı bir şey olduğunu anladım. Bu kadar kısa bir yerde ben nasıl baba olmanın ne kadar keyifli, ne kadar yeri doldurulamaz, ne kadar da "ne kadar bir şey" olduğunu anlatabilirim...
Kızım şu anda dört yaşında. En az 7-8 aydır haftasonu sabahları elinde çorabı ve hırkasıyla odama gelip, beni uyandırıyor (güne güzel bir başlangıç)... Anneyi uyandırmamaya çalışarak salona geçiyoruz (parmak ucu modu)... O günkü kahvaltıda krep mi omlet mi yemek istediğini söylüyor (lezzet)... O yumurtaları kırıyor ve karıştırma işlerini hallediyor, ben de ateş gereken yerleri hallediyorum. Sofranın hazırlanması tamamen ortak (işbirliği)... Anneyi kaldırıp, hep beraber kahvaltımızı yapıyoruz (iyi koca ve iyi evlat)... Annenin yoğun çalışması gereken bir haftasonu ise toplanması gereken masayı anneye bırakıp dışarı çıkıyoruz (uyanıklık)... Güzel bir tiyatro veya film bulup izliyoruz (sanatsal aktivite)... Karnımız acıkmışsa bir "bolkepçe aşevi" bulup, karnımızı doyuruyoruz (tutumluluk)... Gündüzü bir şekilde sonlandırıp evimize geri geliyoruz (kürkçü dükkanı)... Deliler gibi oyun oynuyoruz (dinlenme)... Annenin yaptığı süper leziz makarnalar eşliğinde, güzel bir çocuk filmi izleyip, koltukta uzanıyoruz (miskinlik)... Kızımın uyku saati geldiğinde odasına geçiyoruz ve ona bir hikaye kitabı okuyorum (edebiyat)... Uyku modundan çıkıp tekrar azma moduna geçme denemelerine, baba olarak karşı koymaya çalışıyorum (otorite denemesi)... En sonunda onu öpüp iyi geceler diliyorum. Ve beni yanaklarımdan öpüp üç kelime söylüyor: "Seni seviyorum babacığım"...
Evet sahiden de hayaller gerçek olmuyormuş. Çünkü, ben böyle güzel bir şeyi hayal etmeye bile cüret edemezdim...
SÜPERDİ YA AĞLIYORUM RESMEN.[/font][/size]
çok hoştuuu :flowers:
:love9: :love9: :love9: :love9:
Süper bir şeydi yaa çok duygulandım :love9: :love9:
çok hoşşş :)