İki kişiden dört kişilik hayata...Ya ben?

Başlatan İkizannesi06, 26 Mart , 2016, 22:50:55

« önceki - sonraki »

İkizannesi06


Hayata dair hiç bir ünvan haz vermedi bana" Anne " olmak kadar...Ve tek doğumla iki bebek,iki emanet...Bebeklerim 6 aylık oldular bile.Öyle büyük bir mutluluk ki 6 aydır geriye kalan hiç bir olumsuzluğu umursamıyordum onlarla ilgili konular dışında. Ama şu aralar içimde öyle çok birikmişlik var ki...Ve ben yanımızda kalan annem aman hissedip üzülmesin, aman eşim birde bunları kafaya takmasın diye konuşamaz oldum.Zaten biraz fırsat bulup bişey  söyleyecek olsam anlayan yok. Belki burada dertlerimden anlayıp bir çözüm  yolu bulmama yardımcı olacaklarınız vardır. Sorun 1: En büyük derdim henüz yavrular 4,5 aylıkken çalışmaya başladım ve işyerinde huzursuz bir ortam mevcut bu banada yansıyor. Zaten maddi zorunluluklar yüzünden zorla ayrılıyorum bebeklerimle.Şimdilik öğlenleri geliyor olsamda yorgunluk ağır basıyor bu noktada 2.sorun başlıyor: Her zerresini düzenli tutmaktan keyif aldığım evim- mutfağım da sağolsun bana kıyamadığı için annemin düzeni hakim.Değiştirmek istesemde bedenim izin vermiyor.Sorun 3: Eşim iyi bir baba oldu ama artık iyi bir eş değil,nasıl denir ki çocuklarımla mutluyum ama mutsuz bir kadınım aslında. Evet işten geldiğinde bebişlerle vakit geçiriyor ve onlar uyuduğunda ne bir sohbet ne ilgi. Elinde ya telefon ya kumanda, yada horlama...Anlamaya çalışıyorum ama zaten kendimi iyi hissetmezken daha da kötü oluyorum. İşin özeti yarım günde ve öyle ortamda ne iyi bir iş kadını, çok küçükken yavruları bırakmak zorunda kaldığım için ne iyi bir anne,  vakitsizlikten etrafımda kimseler kalmadığı için ne iyi bir arkadaş,  annemi şehir dışından getirip babam ve kardeşimden ayırdığım için ne iyi bir evlat, doğum sonrası kendimi saldığım bakımsız gezdiğim güzelliğimi yitirdiğim yanı sıra evime olan hakimiyeti de kaybettiğim için ne iyi bir eşim.Evet gören mutlu bebeklerimden dolayı iyi bir anne olduğumu söylüyor ama biliyorum,hissediyorum değilim.Ve bu kadar başarısızlığı kaldıramıyor kendimi aynada tanıyamıyorum. En çok ihtiyaç duyduğum eşimin desteği belki...Oda yok,beni görmüyor bile...Öyle mutsuzum ki ne yapmalıyım.? Herkes mi yaşıyor bunları, artık böyle mi yoksa geçici mi? Bi kendimle barışsam yanıt arayacağım çok soru var kafamda...

Emine

Merhaba, doğumdan sonraki dönemde hepimizin hissettiği şeyler bunlar ve 2 bebek annesi olarak senin yükün daha fazla böyle hissetmen doğal. Böyle durumlarda ben mutsuz bir kadınım değil güçlü bir kadınım diye düşün. Hem 2 çocuğuma annelik yapıyorum hem çalışıyorum. Bebeklerin sağlıklı çok şükür yardımcı olabilecek bir annen var ve eşin de eminim seni çok seviyor eşinle yaşadığın durum dönem dönem hepimizin eşlerinin davranışları karşısında hissettiği birşey. Öyle zamanlar gelir ki ben bunları mı kafama takmışım diyebilirsin o nedenle Allah sağlık sıhhat versin. Yaklaşımı da doğum sonrası dönem olduğundan eşin seni sıkmak bunaltmak istemiyordur sen ona yaklaş sarıl öp onu sevdiğini söyle sen 1 yaklaşırsan erkekler 10 yaklaşır :) Onu sevdiğini hissettirirsen her şey yoluna girecektir ;)

fathma

her işin başı sağlık, öncelikle bunu unutma, herşeyden önce sen eşin ve çocuğun sağlıklıysa gerisini halletmek çok kolay. ben de 2 çocuk annesiyim ve seni çok iyi anlıyorum. bu dönemde anne kendini çok ihma ediyor,  boş vaktinin hepsini uyumaya ayırıyor. ama ben ikinci çocuğumda şunu keşfettim, 1 dakika da olsa aynaya bakıp, bi çeki düzen vermeye, bi el kremi sürmeye, ne bileyim topuklarıma törpü yapmaya ayırdım. ve o sırada hiç bişeyi düşunmedim. kendi öz bakımıma vakit ayırdıkça eşimin daha memnun olduğunu ve bebeğimden yana da hiç bişeyin değişmediğini gördüm. ama günde kendime ayırdığım 15 dk bile bana ve eşime çok iyi geldiğini farkettim. hatta bir gün eşim bana bi site gösterdi, sen kendinle ilgilenince hepimize iyi geliyor, bak fiyatları da çok iyi. kısacası bu depresif dönemimi bu siteyle atlattım, san da tavsiye ederim. şu sıra epilasyon ürünlerinde ciddi indirim var. www.geldio.com